شوهر اکازیون من

در یخچال را که باز کردم زنم سگرمه هاش رفت تو هم.
ـ ها؟ باز که در یخچال رو باز کردی. چیکار داری؟
نفهمیدم از خماری بود یا تشر زنم که کفری شدم.
ـ زهر مار رو چی کار داری. جنسمو می خوام.
دست کشید تو جاتخم مرغی و نایلون آب بندی شده ی سیاهی گرفت طرفم.
ـ بگیر کوفت کن. از این به بعد هم این زهر ماریتو اینجا نذار.
زانوهام از خماری تیر می کشید. نای به فحش کشیدنش را نداشتم. نایلون را ازش گرفتم و تا خواستم در را ببندم جیغ کشید.
ـ چه خبره دور برداشتی واسه در؟ آروم ببند.
از لج اش در را محکم بستم و با جنس تو مشتم نشستم پای پیک نیک. نگاهی از سر غیظ انداختم به یخچال. همه چیز با آمدن این لندهور دو متری شروع شد. ساید بای ساید امرسان. زیبا جادار مطمئن. این جادارش هم از آن حرف ها بود. با دوزار درآمد مسافرکشی فکر پر کردن دو دهنه یخچال موی تن آدم را سیخ می کرد. چه برسد به خریدن خود یخچال. زنم که این حرف ها حالی اش نبود. از یک ماه قبل، درست از شبی که آن مرتیکه ی موبور با یخچال سر شانه از دریا آمد بیرون هوایی شد. قبلش بگو مگومان در همین حد بود که مثلا او بپرسد رنگ موهام چطوری شده و من بگویم مگر مو رنگ کرده ای و او زیر لب فحشی بدهد و برود بچسبد به آشپزی اش. یا بخواهد خیلی بد پیله کند بگوید: اگه گفتی امروز چه تغییری کردم؟
و من هر چه به سر و شکل اش نگاه کنم ببینم همان زن دیروز است.

آن شب اما قضیه به سوال جواب و فحش زیر لبی ختم نشد. نشسته بودم پای بساط و فیلم اکشن می دیدم که زنم با ماتیک صورتی و خط چشم سیاه ازاتاق زد بیرون و صاف آمد نشست ور دل من.
ـ تو نمی خوای بیای بگیری بخوابی؟
نگاهی به لب های سرخ اش انداختم.
ـ تو با من چی کار داری؟ برو بگیر بخواب.
نرفت. آنقدر مو پیچید دور انگشت و منتظر من ماند که فیلم اکشن رفت تبلیغ و مرد قدبلند مو بوری با شلوار اسلش و بالا تنه ی لخت و سر شانه های عضلانی از دریا آمد بیرون. طوری هم امرسان را رو شانه با خودش می آورد انگار پر کاه بلند کرده بود. صداش از خودش جذاب تر بود.
ـ زیبایی شگفت انگیز زن ایرانی در کنار ساید بای ساید امرسان.
«زیبا، جادار، مطمئن».
نگاه زنم از مرد به یخچال و از یخچال به من رسید و بی خیال مو پیچیدن شد.
ـ چه با حال!
نگاه هراسان من از زنم به مرد رسید که داشت تکرار می کرد: زیبا جا دار مطمئن.
دو دقیقه ای سر و ته بساط را هم آوردم و گفتم: خانمِ من، پاشو بریم بگیریم بخوابیم.
بعد هم برایش توضیح دادم که همین فیلکو نقلی مان مگر چه عیبش است؟ رنگ سفید یخچالی ندارد که دارد. آهن رباهاش مثل جان در را کیپ بغل نمی کنند که می کنند. تازه اندازه ی یخدانش آدم را دل آشوبه نمی کند که با چه پرش کند. اندازه ی ناندانی مان است. من اگر مرد باشم و همت کنم همین را هم را پر کنم…
چشم از سیکس پک مرد گرفت و با تحقیر براندازم کرد.
ـ تو اگه مرد بودی که این حال و روزت نبود.
خودم هم از کمر به پایین خودم را برانداز کردم. دست و پاهام به نی قلیان می گفت زکی. تا آمدم بگویم مردی و مردانگی به جثه نیست و به غیرت است و از این دری وری ها، زنم سینی چایی را گذاشت جلوم.
ـ باید بخریمش.
قند گذاشتم تو دهان و جویدم و در حالی که چایی فوت می کردم دیدم زنم مثل معتادی که جنسش نرسیده هی تند تند شبکه عوض می کند شاید دوباره تبلیغ را ببیند. روزهای بعد هم حواسم بود وقتی مثلا سر سفره نشسته بودیم و برنامه ای می رفت تبلیغ، صدای تلویزیون را بلند می کرد و می گفت: هیس…
بعد با لب و لوچه ی چرب زل می زد به تلویزیون تا نوبت پخش تبلیغ امرسان و آن سه کلمه ی جادویی برسد. « زیبا، جادار، مطمئن».
آنقدر وسط فیلم و موسیقی و حیاط وحش، مرد موبور ورزیده پرید وسط صفحه و گفت زیبا، جادار، مطمئن و آنقدر لب های مرد مثل ماهی لوله شد و با صدای جذاب گفت: طرح اسنوا، که زنم طاقت نیاورد. هفت فقره چک پانصدهزاری مرا بابت اقساط گرو گذاشت و یخچال را خرید. روزی هم که دو کارگر آن را آوردند و به هزار مکافات جا برایش باز کردیم تو آشپزخانه، زنم ایستاد روبروش و لب هاش را مثل ماهی لوله کرد و گفت: اسنوا.
بعد با اندام کشیده و تاپ عنابی کوتاهی که تا بالای نافش را بیشتر نمی پوشاند پشت به هال نشست رو اپن. درست مقابل یخچال. من هم وقتی دیدم از ناهار خبری نیست سبد نان و قالب پنیر را برداشتم و نشستم پشت میز ناهارخوری که ته بندی کنم و بروم پای بساط. زنم چشم دوخت به یخچال و با صدایی خفه گفت: رنگ نقره اس.
همان طور که لقمه را می جویدم گفتم: رو کارتونش نوشته سیلوره.
گفت: انگار اکلیل زیر پوستشه.
گفتم: به خاطر اینکه متالیکه.
گفت: به یه مرد گردن کلفت می مونه که بغل وا کرده واسه ات.
لقمه تو گلوم گیر کرد. افتادم به سکسکه. زنم انگار کسی لا به لای خیال خوش اش پارازیت انداخته باشد از صدای سکسکه ام چینی انداخت وسط ابرو و گفت: فقط لخته.
مرد گردن کلفت لخت!؟ لقمه از گلوم پایین نمی رفت. پارچ آب را یک نفس سر کشیدم. نفسم که جا آمد به فیلکو کنار کفش کن نگاه کردم. از برق کشیده بودیم اش و گذاشته بودیم جلو راه تا سمسار بیاید و ببردش. مرد لاغر مفلوک از همین حالا بوی ماندگی می داد. بوی زهم ماهی و نان کپک زده.

روز بعد از خواب که بیدار شدم رفتم تو هال. زنم نبود. نیم آشپزخانه در تصرف امرسان یغور بود. تا یک لیوان چایی بریزم و بنشینم پشت میز و تا کمی دل بسوزانم برای دو شاخه ی فیلکو که مثل شاهرگ حیاتش بریده بود، زنم آمد. با گونه های گل انداخته و صورت عرق کرده. کیفش را که می گذاشت رو اپن گفت: ببین براش چی خریدم.
گفتم: برای کی؟
گفت: برای امرسان دیگه.

امرسان را یک طوری گفت انگار که مرد همسایه را صدا می زند. بعد نایلونی گل منگولی از کیفش درآورد و خالی کرد رو اپن. ندیدم چه خریده بود. زود مشت شان کرد و رفت جلو یخچال. دو سه قلپ چایی خوردم و استکان را گذاشتم رو میز و شنیدم که زنم گفت: خب حالا دیگه لخت نیست.
سر که برگرداندم دیدم امرسان؛ مرد گردن کلفت لخت یک مشت مدال گِل و گچی رو سینه اش دارد. گلابی سبزی که کلاه حصیری سرخ سرش بود. گل آفتابگردان زرد که پا داشت و لب های قلوه ای و کتانی های آدیداس. کفشدوزک نارنجی با خال های سبز که چهار چنگولی چسبیده بود به قلب امرسان.
تا شب هم چند بار جای مدال ها را عوض کرد تا دست آخر راضی شد دست از سر یخچال بردارد. آخر شب برای این که دلش را به دست بیاورم زود بساط را برچیدم و رفتم تو اتاق. دیدم با لباس خواب گیپور دراز کشیده تو تخت و زل زده به سقف. تا خواستم بخزم زیر ملافه گفت: هیس… این وور وور رو می شنوی؟
گفتم: خب صدای یخچاله دیگه.
گفت: کر که نیستم. لابد جاش تنظیم نیست.
گفتم: حالا تا فردا…
نماند بقیه ی حرفم را بشنود. رفت تو آشپزخانه. از حرص تا دو ساعت بعدش هم خوابم نبرد. صبح که بیدار شدم دیدم پادری را پهن کرده کف آشپزخانه و همان جا بغل امرسان دراز کشیده و زانوهای تا شده اش را هم تکیه داده به در فریزرش. کمی به فیلکوی جلو در نگاه کردم. یک در بیشتر نداشت و آن هم سرتاسری بود و بازش که می کردی چهار دانه هویج و هفت هشت برگ کاهو و نیم بطر دوغ و نوشابه ی گاز دررفته و یک کاسه یتیمچه ی ترشیده ی هفته ی پیش می افتاد بیرون.

شماره ی سمسار را گرفتم که بیاید زودتر فیلکو را ببرد. مشخصات یخچال را خواست. برایش توضیح دادم که خط و خراش کم ندارد. اما غیرت دارد و تو چهل و سه درجه ی مرداد، قابلمه ی آب را دو ساعته یخ می کند. آن هم چه یخی. بلور! سبزی خوردن را مثل گل شمعدانی تر و تازه نگه می دارد. برفک هم اگر بگیرد تا دو شاخه اش را بکشی قالبی می افتد کف یخدان. و این که در کل یخچال اکازیون کم مصرفی است.
انگار نه انگار کف کرده بودم تا دقیق مشخصات بدهم. لادهنی پرسید: خب حالا چقدر؟
گفتم: چه می دونم. شما نرخ بده؟
نچ زد.
ـ راسیتش خریدار این اسقاطی ها نیستم.
نگران گفتم: یعنی نمی خری؟
گفت: پنجاه تومن. اونم اگه موتورش سالم باشه.
نگاهی به فیلکو انداختم. چرا فکر کرده بودم بیشتر از این ها می ارزد؟ به سمسار گفتم خبرش می کنم و از خانه زدم بیرون. تا لنگ ظهر مسافر جا به جا کردم و کفری از نرخ پنجاه هزاری که سمسار گذاشته بود رو فیلکو برگشتم خانه.
دم غروبی پای پیک نیک بودم و هی زنم از اتاق خواب مان می آمد بیرون و می رفت تو آشپزخانه. بار آخری که رفت تو آشپزخانه دیگر صدا ازش در نیامد. تلویزیون را خاموش کردم. رفتم تو آشپزخانه. زنم تا کمر رفته بود تو قسمت فریزر امرسان و داشت لوله های سرمایشی اش را دستمال می کشید. سر که بیرون آورد رنگ جیغ ماتیکش دلم را لرزاند. گفت: چیزی می خوای؟
گفتم: نمی گی سرما می خوری شکم لختت رو می ذاری رو سرمای کفش؟
گفت: یه چیزی کشف کردم.
گفتم: چی؟
در بالای یخچال را باز کرد. تو جا تخم مرخی یک ردیف ماتیک سرخ و نارنجی و کالباسی گذاشته بود.
گفت: دیگه فاسد نمی شن.
بعد جا میوه ای را نشانم داد. چادر کرپش را چهارتا گذاشته بود آنجا. گفت: اینم دیگه کرک نمی گیره.
در حالی که می رفتم تو اتاق یک فکر موذی دست از سرم برنمی داشت. یعنی می خواست همه ی وسایل شخصی اش را منتقل کند آنجا؟ غیر از ماتیک و چادر و مثلا بلوز شلوار و روسری و…
به یک باره جلو در اتاق خونم خشک شد. اگر بخواهد لباس…

برگشتم و به زنم نگاه کردم. هنوز داشت لوله ها را با لذت دستمال می کشید.
امروز از سر کار که برگشتم باز زنم نبود. فکر کردم حتما رفته مثلا زیرپوش و شورت برای امرسان بخرد. اسکناس مچاله های مسافرکشی را ریختم رو عسلی و لباس هام را کندم و پیژامه پوشیدم و نشستم به شمردن پول که صدای دور و خفه ای تو آشپزخانه پیچید. رد صدا را که گرفتم به امرسان رسیدم. درش را باز کردم. زنم کشوها و جا میوه ای را گذاشته بود بیرون و خودش رفته بود تو یخچال و حالا پیچ گوشتی به دست داشت با لامپ رو دیواره ی یخچال ور می رفت.
گفتم: داری چیکار می کنی؟
گفت: می خوام لامپ رو یه سره کنم که وقتی در رو می بندیم خاموش نشه.
گفتم: چرا؟
گفت: خب آدم که تو تاریکی نمی تونه کاری انجام بده.
گفتم: مگه می خوای چه کاری انجام بدی؟

چشم های گرد ترسناکش را دوخت به من و با صدای ترسناک تری گفت: در رو ببند تا همه ی گازش خالی نشده.
در را بستم تا به کارش برسد. نیم ساعت بعد تشنه ام شده بود. بلند شدم و در یخچال را باز کردم. زنم با مژه های برفک گرفته گفت: ها؟ باز که در یخچال رو باز کردی.
گفتم: تشنمه.
پارچ آب را داد دستم و گفت: راست می گفتن خیلی جا داره.
بعد در حالی که بخار از سر و روش بلند می شد زل زد به روبرو و لبهاش را لوله کرد و گفت: طرح اسنوا…
در را بستم.
تصویر لوله ی بخاری که از دهان زنم زده بود بیرون هنوز جلو چشم هام بود.
به فیلکوی جلو راه نگاه کردم.
زیر لب تکرار کردم: فیلکوی ریقونه یِ زشتِ بی مصرف.